Dimitri Turcott was 15 jaar lang beroepsgitarist. Dat klinkt behoorlijk sexy en rock&roll, maar in de realiteit is het een onzekere job waar niet zo veel muziek in zit. In zijn vrije tijd deed dynamische duizendpoot Dimi duizend en één dingen, en messen maken was dat ene ding dat zijn leven een nieuwe wending gaf.

Omdat zijn creaties zo warm onthaald werden toen hij ermee naar buiten kwam, besloot Dimi het ijzer te smeden terwijl het heet was. Studio Blade was geboren.

Durven en doen: een ondernemer pur sang

Het is even zoeken naar Dimitri’s thuisbasis. Op het moment dat de gps ons in de steek laat, maken we de goede keuze door ons hart te volgen. We verlaten een schaars bevolkte weg en komen op een prachtige open plek in het bos, waar een gigantische grasvlakte omzoomd wordt door enkele schilderachtige huisjes. L’enfer, c’est les autres, maar ook de hemel is soms verrassend dichtbij. De donderslag die we bij die heldere hemel horen, is Dimi’s bulderende bas, die ons hartelijk verwelkomt. Het wordt een beklijvende babbel met een man van staal én een hart van goud.

Permanent in beweging en verandering

“Ik kan onmogelijk eenvoudig en eenduidig antwoorden op je openingsvraag ‘Wie is Dimitri Turcott’. Ik heb heel veel interesses en als zoekende mens is mijn leven permanent in beweging en verandering. Op dit moment voel ik me in mijn sas als messenmaker, maar de kans is onbestaande dat ik hier ga vastroesten. Dat gelaagde heb ik altijd gehad: ik heb een klassieke opleiding genoten, maar naast theoretiseren wilde ik ook voortdurend exploreren, experimenteren en creëren. De natuur is steevast een onweerstaanbare aantrekkingspool geweest en ik voel me helemaal in mijn sas als ik enkele weken van de radar verdwijn om met een minimum aan materieel te overleven.

Van hobby naar passie

Bij dat minimum hoort een betrouwbaar, multifunctioneel mes, en omdat ik hou van kwalitatieve spullen, besloot ik op zoek te gaan naar een hoogwaardig, handgemaakt mes.
Die zoektocht eindigde bij het prijskaartje, dat een dergelijke aankoop in die fase van mijn leven onverantwoord maakte. Ik ben echter niet het type om bij de pakken te blijven zitten en besloot om zelf aan de slag te gaan, letterlijk en figuurlijk. Al snel werd een project een hobby en een hobby een passie. Na een tijdje werd ik in bijberoep messenmaker en momenteel genereert datzelfde messenmaken het leeuwendeel van mijn inkomen.

Dat klinkt als een toevallige samenloop van omstandigheden en dat is het ook enigszins, maar als ik een verdienste heb, is het dat ik heb geprobeerd. Die houding zit ingebakken in mij: ik zal bijna altijd alles zelf uitproberen, alvorens dingen uit te besteden of te zeggen dat het ‘toch niets voor mij is’. In dat opzicht ben ik oprecht ondernemend: misschien scoor ik wel eens een toevalstreffer, maar niet geschoten is altijd mis.”

Je passie kiest jou, niet omgekeerd

Ik ontwaar in Dimi’s betoog een pleidooi om zelf de sprong te wagen in plaats van afgunstig te zijn en te klagen. Dimitri knikt én wikt: “Ambachten zitten ontegensprekelijk opnieuw in de lift. Door het feit dat een steeds groter publiek kleinschalig vakmanschap weet te appreciëren, is er een groeiende groep mensen die een ambachtelijke carrière ambieert. Op zich juich ik dat uiteraard toe, met die reserve dat pure passie de enige juiste basis is. De geschiedenis leerde ons dat de meeste goudzoekers van een kale reis thuiskwamen en dat is ook nu het geval. Vaklui die proberen van hun specialiteit hun job te maken, zijn al jaren bezeten door een passie die hen heeft gekozen en die ze helemaal in het hart én in de vingers hebben voor ze ermee naar buiten komen. Mensen die op zoek gaan naar een ambacht om de markt te bestormen nu ze geld geroken hebben, zullen snel door de mand vallen.”

Studio Blade: looks good, works great

Praten met Dimitri is een verfrissende verademing: Dimi is echt een pure mens met het hart op de tong, die soms zo scherp is als het lemmet van de snijdende sieraden die hij produceert. Maar scherp is in dit geval goed: zijn beweringen snijden wel degelijk hout.
Ik ben benieuwd wat hij over zijn’ label’ te vertellen heeft: de magnifieke messen steken mijn ogen uit, maar het prijskaartje is al even oogverblindend.

Messen voor het leven

“Kijken naar de prijs is al jaren een onstuitbare pandemie. De meeste mensen gaan niet meer op zoek naar producten die zo goed mogelijk zijn, wel naar spullen die zo goedkoop mogelijk zijn. En als die stukgaan, kopen ze gewoon een nieuw exemplaar. Iedereen is het erover eens dat er veel rommel geproduceerd wordt, maar toch blijven we die massaal kopen, zelfs én zeker op delicate domeinen als voeding. Ik ben daar resoluut tegen: ik probeer het te begrijpen, maar ik heb er geen begrip voor. Meer nog, ik word echt en oprecht slechtgezind als iets het voortijdig begeeft.

Het spreekt voor zich dat ik die overtuiging ook mét overtuiging integreer in de dingen die ik maak: ik maak messen voor het leven. Duurzaamheid is hoe langer hoe meer een heet hangijzer aan het worden, maar erg vaak blijft het dode letter: we willen allemaal terug naar de natuur, maar we weigeren dat te voet te doen.”

“Anderzijds is er een groeiend actief ‘alternatief’, van mensen die het daadwerkelijk anders en beter willen aanpakken. Het zijn die mensen die de weg vinden naar Studio Blade: ze hebben liever één mes dat volledig hun ding is en voor altijd meegaat, dan twintig tijdelijke twijfelgevallen. De aankoopprijs ligt inderdaad beduidend hoger, maar het mes gaat een eeuwigheid mee en al die tijd doet het zijn werk anders én beter dan zijn goedkopere broertjes. Ik voel geen behoefte om de prijs te rechtvaardigen, om de eenvoudige reden dat het een rechtvaardige prijs is: ik werk uitsluitend met het allerbeste, zuivere staal dat nauwelijks verontreinigd is en er kruipen enorm veel ‘manuren’ in een ambachtelijk mes.”

Voor een gevarieerd maar gepassioneerd gezelschap

Zelf heb ik iets met heel veel spullen, maar tot vandaag was een mes niet meer dan een gewoon gebruiksvoorwerp voor me, waaraan ik eerder functionele dan esthetische eisen stelde. Door Dimitri’s messen te bewonderen, heb ik voor het eerst echt oog voor de potentiële pracht van deze alledaagse allrounders. Welke mensen gaan op zoek naar een mes met een absolute meerwaarde en komen in die queeste bij een plek als Studio Blade terecht?

“Ik volg je redenering helemaal: de markt voor high-endmessen is absolute niche, en dat geldt zowel voor de gebruikers als voor de aanbieders. Als ik mijn passie voor metaalbewerking naar een job als juwelenmaker had vertaald, zou ik ondanks mijn vakmanschap misschien geen voet aan grond krijgen door de moordende concurrentie.

Mijn cliënteel is even veeleisend als veelzijdig: binnen die relatief kleine groep zit een enorme variatie, met de vraag naar een ijzersterk product als enige constante.
Ik heb heel wat jagers en buitenlui in mijn klantenbestand: uit ervaring kan ik getuigen dat een multifunctioneel mes van topkwaliteit voor die doeleinden een absolute noodzaak is. Momenteel ben ik in samenwerking met een survivalinstructeur van de paracommando’s in Marche les Dames ook een mes aan het ontwikkelen dat focust op een fenomenale functionaliteit.

Ook chefs komen hier aan hun trekken: de koksmessen van Studio Blade zijn uitzonderlijk performant, op voorwaarde dat ze met liefde en zorg behandeld worden. Ik gebruik koolstofstaal, dat zorgt voor een sublieme structuur en een extreme hardheid. De messen kunnen haast oneindig geslepen worden en staan garant voor een lang leven, als ze na gebruik snel worden afgekuist om oxidatie te voorkomen. Om in de culinaire sfeer te blijven: ik heb ook een prachtige messenset ontwikkeld voor het Antwerpse restaurant Soma. Excellent eetgerei is een zwaar onderschat aspect van globaal gastronomisch genot. Aan wijnglazen wordt terecht veel aandacht besteed, maar ook een vlijmscherp en ergonomisch mes is essentieel om optimaal te tafelen.”

Heft zelf in handen nemen

Sommige mensen vinden dat zelfs zo belangrijk, dat ze het heft zelf in handen nemen: ze komen bij mij een mes kopen dat ze meenemen als ze op restaurant gaan, om er zeker van te zijn dat een culinaire keuken niet gedevalueerd wordt door een matig mes.

Naast mijn eigen ‘collectie’ voor vijf uiteenlopende doeleinden, krijg ik ook regelmatig speciale verzoeken voor echt maatwerk. Zo krijg ik af en toe de vraag om een mes te ontwerpen om de navelstreng door te snijden en heb ik onlangs voor iemand een mes gemaakt waarin de trouwringen van zijn beide overleden ouders verwerkt zijn.

Feit is dat ik haast uitsluitend pure mensen over de vloer krijg, ook bij de workshops die ik af en toe organiseer. Het zijn mensen die echt iets met de hand willen maken en daar ook tijd voor willen maken. Regelmatig schrijven drie generaties zich in voor een workshop die hen dichter bij elkaar en bij een simpele stijl van leven brengt. Op twee dagen maken ze van een grondstof een mooi en bruikbaar object dat ze mee naar huis nemen. ”

Verantwoord vakmanschap

Ik ben een uurtje met Dimitri aan het praten, en ik kan alleen maar waardering hebben voor de gebalanceerde manier waarop hij in het leven staat, met een gezond evenwicht tussen realisme en idealisme. Slaagt hij erin om die twee ook in zijn werk te verenigen en economische doelen te bereiken zonder ecologisch bewustzijn te laten wijken?

“Die balans waarover je het hebt is een heel belangrijke. Enige realiteitszin is essentieel: milieuvriendelijke metaalbewerking is immers een utopie. Die reserve houdt me echter niet tegen om zo verantwoord mogelijk aan de slag te gaan. Door een lokaal product aan te bieden dat nooit meer vervangen moet worden, tracht ik een duurzame dynamiek te realiseren. Bij mijn productie geef ik ook spullen die me toch in de steek hebben gelaten een tweede leven: zo heb ik een mes waarvan het heft gemaakt is van de behuizing van mijn oude MacBook en in een andere reeks waren de bruikbare restanten van mijn oude leren zetel bijzonder geschikt voor de bekleding van het heft. We werken ook met leer dat plantaardig gelooid is en hout met een certificaat.”

Meerdere ijzers in het vuur

Ik wil het met Dimitri nog even hebben over het ondernemerschap. Dimi is een man van de wereld die van aanpakken weet en van vele markten thuis is. Hij is niet alleen messenmaker, maar organiseert ook reizen, cursussen en is nog actief en professioneel met muziek bezig. Zijn websites ogen fantastisch en de blogs zijn beklijvend. Welke meerkoppige machine zit er achter de solitaire smid?

“It’s just me, myself and I! Laat dat nu net het leuke aan ondernemen zijn: ik vind het fantastisch om op mijn eigen tempo en op basis van eigen verwachtingen dingen te proberen en te leren. Ik heb een bijzonder brede interesse en geloof ook echt dat je met wat oefening en doorzettingsvermogen heel veel onder de knie kan krijgen. Het is alvast één van mijn stelregels dat ik iets eerst zelf zal proberen alvorens het uit te besteden.

Sommige dingen kan ik uiteraard niet zelf: Ellen van Flanel maakt prachtige handgemaakte schedes in leer voor sommige messen, en ik heb noch het materiaal, noch de tijd om haar expertise op te bouwen. Maar bijna al de rest doe ik zelf: ik heb zowel de bouw, de fotografie als de inhoudelijke invulling van mijn website voor mijn rekening genomen. Ik haal er voldoening uit dat ik ook niet voor de hand liggende zaken tot een goed einde kan brengen. Ik kan echt genieten van het ondernemen an sich.”

De roestige rust van de oude wereld

Dat  klinkt als een ode aan het ondernemerschap, maar Dimi zou Dimi niet zijn als hij zijn serenade niet zou larderen met enkele kritische noten.
“Op het gebied van ondernemingszin doet de oude wereld  zijn naam alle eer aan. België heeft wat mij betreft de bedenkelijke eer om eerder kortzichtig dan vooruitziend te zijn: zelfs in de ons omringende landen is er over heel wat zaken veel meer visie. We kopen massaal bij buitenlandse webshops, omdat we door onze buren de kaas van het brood hebben laten halen. ‘Tene quod bene’ is achterhaald in ‘disruptieve’ tijden.

Zonder met een valse noot te willen afsluiten, wil ik toch even stellen dat België zich bewust klein houdt. Er is te weinig ruimte voor ongeremd ondernemerschap: mijn ambitie om eventueel uit te breiden, wordt in de kiem gesmoord door astronomische sociale lasten, die een wurgende loonkost veroorzaken. Ook de fysieke ruimte is te krap: geniet nog even van het uitzicht, want bij een volgende bezoek is het groen waarschijnlijk al vervangen door beton.
De kans is reëel dat ik ooit zal emigreren, maar ik ga eerst nog wat messen slijpen om het tij te keren.”