Namibië is naar onze begrippen een wel heel bijzonder land. Het vroegere Duitse protectoraat SüdWest Afrika aan de Zuidwestkust van Afrika is naar Europese normen erg uitgestrekt. Het is maar liefst 30 keer zo groot als België, maar er wonen slechts 2,5 miljoen inwoners. De zon schijnt er wel 300 dagen per jaar.

Namibië biedt een enorme diversiteit: ongerepte wildparken wisselen af met uitgestrekte woestijnen en vlaktes, kilometerlange zandstranden, maar ook bergen en plateaus, natte delta's en moerassen. Het kleurspektakel tijdens zonsopkomst in de Sossuvlei, de enorme kloof van de Fish River Canyon, de gloeiende savanna in Mundulea Nature Reserve of de biodiversiteit in Etosha National Park zijn maar enkele aantrekkingspunten. Voor wie verscheidenheid zoekt in een land, ver weg van onze drukte, komt er als toerist dan ook zeker aan zijn trekken.

Gastvrije bevolking houdt tradities in ere

De inheemse bevolking van Namibië – die bijzonder gastvrij is – is al even verscheiden als het landschap. De allereerste mensen zijn vermoedelijk de San of Bosjes-mensen geweest. Latere lokale inwoners waren de Nama en de Damara. Daarop volgden dan weer de Ovambo- en de Herero-stammen. Vele van deze stammen zetten hun eeuwenoude gebruiken en tradities nog voort.

Een stukje geschiedenis

Jarenlang is Namibië door ontdekkingsreizigers vermeden als gevolg van de moeilijk te benaderen stormachtige en grillige kustlijn met daarachter de droge en dorre woestijn. Pas in de 15de eeuw zetten Portugese ontdekkingsreizigers voet aan wal. Het is Bartholomeu Diaz die in het huidige Luederitz aan land ging en het plaatsje Angra Pequena noemde, maar tot een officiële Portugese claim op het land kwam het nooit. Daarna werd Namibië opnieuw vergeten tot in de 19de eeuw de eerste Europese missionarissen er zich vestigden, waarna het land een onderdeel van Groot-Brittannië werd.

Lees het volledige artikel in Ambassadeurs.