"Met mijn werk wil ik rust brengen"

“We leven in een hectische wereld, met vaak negatieve elementen. Met mijn kunst wil ik rust creëren, zodat mensen, wanneer ze thuiskomen, een rustpunt vinden in mijn werk, waar ze ten volle van kunnen genieten. Dat een werk van mij deel mag uitmaken van de intieme leefwereld van mensen, daar voel ik mij zeer vereerd bij.” Ambassadeurs ging op bezoek bij kunstenares Anita Fleerackers uit Gierle, bij Lille, en trof een gedreven persoonlijkheid, iemand die heel content is te kunnen doen, wat ze van kindsbeen af altijd al zo graag wilde doen: creëren.

Anita Fleerackers volgde een opleiding aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen en is ondertussen al meer dan 25 jaar beroepskunstenaar. Haar werk bleef de voorbije jaren niet onopgemerkt. Ze behaalde in 1992 de eerste prijs Davidsfonds Lichtaart en ontving in 1995 de Vrika Price van de Antwerpse Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. In 1998 kreeg de kunstenares de Price Lib’Art Libramont en ze was in 1999 finaliste van het XIX Concour Nacional De Ceramica l’Alcora (Spanje). In 2009 was zij finaliste van de Florence Biennale. De kunstenares kan een indrukwekkende lijst voorleggen van de exposities in binnen- en buitenland waaraan zij deelnam en zij exposeerde ook in tal van binnen- en buitenlandse kunstgalerijen. Haar oeuvre vond zijn weg naar tal van privécollecties over de hele wereld.
Anita Fleerackers: “In mijn beeldhouwwerken probeer ik vooral beweging weer te geven. Ik word geïnspireerd door wat ik in de natuur en om mij heen zie: de bewegingen van een dansend koppel op het ritme van een tango of een flamenco, een stier die al zijn krachten bundelt in zijn nekspieren, klaar om de aanval in te zetten, een vurig paard dat galoppeert in de wei,…”
Deze bewegingen geeft Anita Fleerackers weer in gestileerde, minimalistische beelden, waarbij ze het dansend koppel, de woeste stier, het galopperende paard,… tot hun essentie terugbrengt en hun beweging vat in slechts enkele lijnen. De beelden blijven evenwel figuratief. Ze worden gecreëerd in klei en vervolgens afgebakken en geglazuurd of in brons gegoten. 

Pixelisme
Anita Fleerackers maakt ook schilderijen. Met olieverf (en met een engelengeduld) brengt ze kleine vierkantjes laag op laag aan op zwaar linnen, manuele pixels zoals de kunstenares deze vierkantjes noemt, zoals een digitale foto ook opgebouwd is uit duizenden pixels. 
Anita Fleerackers: “Telkens een huzarenwerk, maar wanneer ik mijn schilderij zie, ben ik tevreden. Zo ben ik, koppig, maar correct. Ik zit niet op mijn luie krent.”
Anita Fleerackers: “Kleuren mengen, laag op laag op laag, genieten van de ontelbare variaties op rood en groen en geel en blauw, met een beetje wit erbij. Licht en diepte creëren, dromen en verwonderen, er mogen zijn, gelukkig zijn, maar ook doorzetten en me niet laten afleiden. Wat heeft een mens nog meer nodig?”
Dat Anita Fleerackers staat waar ze nu staat, heeft ze te danken aan haar harde en volgehouden werk. Ze had er veel voor over om haar droom te realiseren. Haar eerste bakoven heeft ze eigenhandig gebouwd.
Anita Fleerackers: “Ik stam uit een groot gezin en toen de bakker in het dorp ermee stopte, nam mijn vader de houtoven over om deze thuis terug op te bouwen om zelf brood te kunnen bakken voor ons gezin. Het is er echter niet meer van gekomen. Toen mijn vader ziek werd, kreeg ik de bakstenen. Ik heb er geen broodoven mee gebouwd, maar wel een keramiekoven, dit dankzij het eindwerk van een van mijn leerkrachten waarin beschreven stond hoe zo’n oven gebouwd moet worden. Het was een oven die heel arbeidsintensief was en waar je tijdens het bakken bij moest blijven. Hij stond achteraan in de tuin en wanneer ik dan een beeld bakte, stond er voor de kinderen barbecue op het menu, zodat ik tegelijkertijd de oven kon blijven voeden met hout. Reken maar dat mijn zoon en dochter dit telkens een feest vonden.”    (NV)